چندین سال هست که اخلاق در ایران مکانی ندارد و دیگر دست فتاده‌ای گرفتن جز معیارهای اخلاقی جامعه نیست. مشکلات اقتصادی هم که روز به روز بیشتر می‌شود و هر کسی به فکر خودش. در این شرایط سخت، اگر اتفاقی هم بیافتد تعداد آنهایی که نگاه می‌کنند بیشتر از آنهایی هست که کاری می‌کنند.
تا هنگامی که تنها نگاه کننده باشیم و کاری نکنیم اوضاعمان همین خواهد بود. تا وقتی که خودمان و رفتارمان عوض نشود به جایی نخواهیم رسید. دیگرکشورها دست اندازی خواهند کرد، منافع خودشان را دنبال می‌کنند و ایران در قهقرا سیر خواهد کرد.
برای سقوط خیلی جا داریم و چاهی بی انتهاست. پاکستان را نگاه کنید و کشورش را، می‌توانیم به آنها برسیم، کشورهای آفریقایی را نگاه کنید، به درجه‌ی آنها هم می‌توانیم برسیم. فکر می‌کنید عمان و یمن در چه حالی هستند؟ از آنها دور هستیم. نحوه‌ی پیشرفت ایران را در دهه‌های اخیر دنبال کردید؟ پیشرفت کردیم یا پس‌رفت؟
قضاوت با شما.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر